ارسال به

آخرين‌ نماز سالار شهيدان‌

دكتر سيد رضا موسوي‌

(وَ أنا أختَرتُك‌َ فَاستَمِع‌ لِما يُوحي‌َ، انَّنِي‌ أنَا الّله‌ُ لَا اِلَه‌َ اِلَّا اَنَا فَاعْبُدنِي‌ و أقِم‌ِ الْصَّلَوة‌َلِذِكري‌).اي‌ موسي‌ من‌ ترا برگزيدم‌ پس‌ به‌ آنچه‌ وحي‌ مي‌شود گوش‌ فرا ده‌. همانا منم‌الَّله‌، خدايي‌ كه‌ معبودي‌ شايسته‌ پرستش‌ جز من‌ نيست‌ پس‌ مرا بپرست‌ و نماز را براي‌ يادمن‌ به‌ پا دار.

برترين‌ عبادت‌ انسان‌

به‌ اعتراف‌ روان‌ شناسان‌ و جامعه‌ شناسان‌، عشق‌ پَرستش‌ و مِيل‌ به‌ نيايِش‌ يك‌نياز فِطري‌ و يكي‌ از غَرائز عالي‌انساني‌ است‌. به‌ گواهي‌ موَّرخان‌ عِبادت‌ در همة‌ ملل‌ واقوام‌ متمدّن‌ جهان‌ وجود داشته‌ و هر يك‌ به‌ شِكلي‌ اين‌ خواستة‌ دروني‌ را در زندگي‌ پياده‌كرده‌اند. حتّي‌ گاهي‌ سَراب‌ را آب‌ پنداشته‌اند. وجود مَعابِدگوناگون‌-كه‌ بهترين‌ ميراث‌فرهنگي‌ هر كشور را تشكيل‌ مي‌دهد-گواه‌ گويا بر اين‌ واقعيّت‌ بوده‌ و هست‌.

متاسّفانه‌ در دورة‌ جاهليت‌ قرن‌ بيستم‌ ما هنوز با بُت‌ پرستي‌ ستاره‌، گاو و حتي‌شيطان‌ و يزيد پرستان‌ ناآگاه‌ در شَرق‌ و غَرب‌ عالَم‌ روبه‌ رو هستيم‌. ولي‌ قرآن‌ كريم‌ سرلوحة‌ برنامه‌ِ همة‌ پيامبران‌ رادعوت‌ به‌ پرستش‌ مَعبود حقيقي‌ يعني‌ آفريدگار هستي‌، و كنارزدن‌ مَعبودهاي‌ ساختگي‌ و بر حَذَر داشتن‌ از كُرنِش‌ در برابر بُت‌ هاي‌ بي‌ جان‌ و جاندار ومبارزه‌ با اَربابان‌ زَر و تَزوير مي‌داند. آن‌جا كه‌ خداوند مي‌فرمايد: (وَ لَقَد اَرسَلنا فِي‌ كُل‌ِّ اُمَّة‌ٍرَسُولاً أَن‌ِ اعْبُدُوا لّ'له‌َ وَ اجتَنِبُوا الطّاغُوت‌َ، فَمِنهُم‌ْ مَن‌ْ هَدَي‌ الَّله‌ُ وَ مِنهُم‌ْ مَن‌ حَقَّت‌ْ عَلَيه‌ِالضَّلَالَة‌ُ فَسيِرُوا فِي‌ اْلاَرض‌ِ فَاْنْظُرُوا كَيف‌َ كَان‌َ عَاقِبَة‌ُ الْمُكَذِّبيِن‌َ) و هر آيينه‌ در هر اُمّتي‌پيامبري‌ را بر انگيختيم‌ كه‌ خدا را بپرستيد و از طاغوت‌ دوري‌ كنيد، پس‌ برخي‌ از ايشان‌ از هدايت‌ الهي‌ بهره‌مند شدند و گروهي‌ بر گمراهي‌ استوارماندند. پس‌ زمين‌ را بپيماييد و بنگريد كه‌ سرانجام‌ تكذيب‌ كنندگان‌ پيامبران‌ چگونه‌ بود!

نخستين‌ پيام‌ اخرين‌ پيامبر الهي‌، حضرت‌ محمّد (ص) نيز اين‌ بود: «قُولُوا ل'ا اِل'ه‌َاِلَّا اللهُ تُفْلِحُوا» بگوييد معبودي‌ شايسته‌ پرستش‌ چون‌ الله(حقيقتي‌ كه‌ همة‌ كمالات‌ ر بي‌نهايت‌ داراست‌) وجود ندارد. تا رستگار شويد. چنان‌ كه‌ امام‌ علي‌(ع) فرمود: «فَبَعَث‌َ اللهُمُحَمَّداً صَلَّي‌ اللهُ عَلَيه‌ِ و الِه‌ِ بِالحق‌ِّ لِيُخْرِج‌َ عِب'ادَه‌ُ مِن‌ْ عِب'ادَة‌ِ اْلاَوث'ان‌ِ اِل'ي‌ عِب'ادَتِه‌ِ وَ ط'اعَة‌ِالشَّيْط'ان‌ِ اِل'ي‌ ط'اعَتِه‌ِ»؛ خداوند حضرت‌ محمّد (ص) را برانگيخت‌ تا بندگانش‌ را ازپرستش‌ بت‌ها، به‌ بندگي‌ خدا بكشاند و از فرمان‌برداري‌ از شيطان‌، به‌ اطاعت‌ خدافراخواند.

بنابراين‌ يكي‌ از اهداف‌ مهم‌ّ بِعثَت‌ پيامبر اسلام‌ دعوت‌ به‌ پرستش‌ خالق‌ يگانه‌ ومُنعِم‌ حَقيقي‌ و مهربان‌ بود. با اين‌كه‌ در اَثَر ناآگاهي‌ عدّه‌اي‌ پرستش‌ الهي‌ را با كارهاي‌ناشايستي‌ همراه‌ كرده‌اند و در اجراي‌ مراسم‌ عبادت‌ برخي‌ به‌ دور خود مي‌چرخيدند وعده‌ّاي‌ خوراكي‌ يا حيوان‌ و انسان‌ را مي‌سوزاندند و حتّي‌ گاهي‌ در جاهلّيت‌ صد نفر را باخشونت‌ قرباني‌ بت‌ها مي‌كردند. به‌ روايت‌ امام‌ رضا(ع) پيامبر(ص) مي‌فرمودند: «اَلصَّلاة‌ُقُربان‌ُ كُل‌ِّ تَقِي‌ٍّ؛ نماز وسيله‌اي‌ نزديكي‌ به‌ خدا براي‌ هر پرهيزگار است‌» ان‌ حضرت‌ نماز رابه‌ عنوان‌ نُخستين‌ حكم‌ عبادي‌ و جامع‌ترين‌ عِبادت‌ اسلامي‌ براي‌ انسان‌ به‌ جاي‌ رَقص‌ وآدم‌ كشي‌ جاهلي‌ مراسم‌ تشريفاتي‌ سرگرم‌ كنندة‌ ساير مَذاهب‌ و آئين‌هاي‌ بشري‌ به‌جهان‌ بشريت‌ معرّفي‌ نمود و فرمود: «صَلّوُا كَم'ا رَأَيْتُمُوني‌ اُصَلّي‌؛ همان‌گونه‌ كه‌ من‌ نمازمي‌گزارم‌ شما نماز گزاريد.»و با روش‌ سمعي‌ و بَصَري‌ اين‌ عبادت‌ را-كه‌ كامل‌ترين‌ نماز وداراي‌ سه‌ بخش‌: مقدمات‌، طهارت‌ و مُقارنات‌(اَجزاء و اَفعال‌ خاص‌ّ) و تَعقيبات‌(اذكار پس‌از اداي‌ فريضه‌ نماز)مي‌باشد-جايگزين‌ مراسم‌ خَرافي‌ معمول‌ در ميان‌ ساير ملّت‌هاساخت‌.

نماز نَماد دين‌ و نَمود دينداري‌

ارزش‌ و جايگاه‌ نماز در جهان‌ بيني‌ توحيدي‌ و دين‌ فِطري‌ اسلام‌، بر هيچ‌مسلماني‌ پوشيده‌ نيست‌، زيرا در قرآن‌ كريم‌ 105 بار از نماز ياد شده‌ و از مهم‌ترين‌سفارشات‌ انبياء، بارزترين‌ عَمَل‌ عبادي‌ پيامبران‌ و در روايات‌ شيعه‌ و سنّي‌ به‌ عنوان‌ يكي‌از اركان‌ بناي‌ اسلام‌ معرّفي‌ شد. نماز اوّلين‌ فريضة‌ الهي‌ است‌ كه‌ در اسلام‌ تَشريع‌ و تااخرين‌ لحظة‌ عمر در هر شرايطي‌(در دريا، زمين‌، هوا، ميدان‌ جنگ‌، و حتّي‌ در حال‌بيماري‌)هر مكلّف‌ بايد به‌ هر نحو ممكن‌ اين‌ تكليف‌ الهي‌ را انجام‌ دهد. وُجوب‌ نمازضَروري‌ دين‌ و مُنكر آن‌ مُرتَدّ و مُستحِق‌ّ مَجازات‌ سخت‌ خواهد بود.

در سخنان‌ بنيان‌گذار اسلام‌، نماز ستون‌ دين‌، پرچم‌ و آرم‌ اسلام‌، سيماي‌ مكتب‌،نور و معراج‌ مؤمن‌، وسيله‌ سنجش‌ اَعمال‌ و كليد بهشت‌، تشبيه‌ گرديده‌ است‌. در بيان‌امام‌صادق‌(ع) برترين‌ چيزها شناخته‌ شده‌ است‌.فرمود «م'ا أَعْلَم‌ُ شَيئاً بَعْدَ الْمَعرِفَة‌ِ أَفضَل‌َمِن‌ْ ه'ذه‌ الصّلو'ة‌ِ»؛ بعد از شناختن‌ خدا چيزي‌ را برتر از نماز نمي‌شناسم‌.» در اخرين‌لحظات‌ شهادت‌ خود به‌ خويشان‌ فرمود: «اِن‌َّ شَف'اعَتَن'ا ل'ا تَن'ال‌ مُستَخِفّ'ا بِالصَّلوة‌ِ.؛ هماناشفاعت‌ ما به‌ كسي‌ كه‌ نماز را سَبُك‌ شمارد نمي‌رسد.»

پيامبر اسلام‌ ترك‌ عمدي‌ نماز را كفر مي‌داند و مي‌فرمايد: «مَن‌ ترك‌ الصلاة‌متعمداً فقد كفر»اين‌ كار بر خلاف‌ گناهان‌ ديگر، همراه‌ با لذّت‌ و شهوت‌ نيست‌؛ بلكه‌ترك‌ نماز سَهل‌ انگاري‌ است‌ و بي‌ اعتنايي‌ به‌ نماز نشانة‌ ضعف‌ ايمان‌ و بي‌ ديني‌ به‌ شُمارمي‌آيد.

به‌ خاطر اهميّت‌ نماز بود كه‌ پيامبر (ص) مي‌فرمود: «قُرّة‌َ عَين'ي‌ فِي‌ الصّلو'ة‌ِ؛ نماز نورچشم‌ من‌ است‌.» وامام‌ اول‌ ما علي‌(ع) در حال‌ نماز اولين‌ شهيد محراب‌ شد. فاطمه‌3بانوي‌ نمونة‌ اسلام‌ هم‌چون‌ پدر، آن‌قدر نماز خواند، كه‌ پاهاي‌ مباركش‌ ورَم‌ نمود. نورديدگانش‌ حُسين‌ و زَينب‌، در سخت‌ترين‌ روزهاي‌ زندگي‌ِ خويش‌ در واقعة‌ عاشورا نمازنافلة‌ را نيز به‌ فراموشي‌ نسپردند. همة‌ پيشوايان‌ دين‌ از نوادگان‌ او، تا مَهدي‌ مَوعود(عج‌)همة‌ عمر گرانبهاي‌ خويش‌ را صرف‌ اِحيا و اِقامة‌ نماز به‌ درگاه‌ بي‌ نياز كرده‌اند.

پرداختن‌ به‌ احكام‌ و اَسرار فراوان‌ نماز، در اثار گرانبهاي‌ عالِمان‌ ديني‌ از كُليني‌ تاخُميني‌-كه‌ تنها شهيد اوّل‌ (734-786 ه‌ ق‌)در دو كتاب‌ «اَلْفيّه‌» و «نَفْليَه‌» خود با الهام‌ ازحديث‌ لِلصّل'وة‌ِ اَربَع‌ُ اَلف‌ِ حَدُودٍ به‌ بيان‌ هزارواجب‌ و سه‌ هزار مستحب‌، پيرامون‌ نمازپرداخته‌ است‌-كه‌ اين‌ رويكرد به‌ نماز نشانة‌ جايگاه‌ والاي‌ نماز در فرهنگ‌ غنّي‌ِ اسلامي‌است‌. چنان‌كه‌ صاحب‌ جواهر با اِستناد به‌ رِوايات‌ وارده‌ مي‌نويسد «بَل‌ هي‌ اصل‌ُ الاسلام‌، وخيرُ العمل‌، و خيرُ موضوع‌، و الميزان‌ و المعيار لساير اعمال‌ الاَنام‌. فمن‌ و في‌ بها استوفي‌أجر الجميع‌ و قُبِلَت‌ منه‌ كلُّها. فهي‌ حينئذ للاعمال‌ بل‌ للدين‌ كالعمود للفُسطاط‌، و لذاكانت‌ اوّل‌ ما يحاسَب‌ به‌ العبد و يُنظَر فيه‌ من‌ عمله‌. فاذا قُبِلَت‌ منه‌ نظر في‌ ساير عمله‌ و رُدَّعليه‌. فلا غَرو لو سَمِّي‌ تاركها من‌ الكافرين‌، بل‌ هو كذالك‌ لو كان‌ له‌ الدّاعي‌ الاستخاف‌بالدين‌»

حكمت‌هاي‌ نماز در كلام‌ حكيم‌ ازلي‌

روشن‌ است‌ كه‌ نماز به‌ عنوان‌ يك‌ عبادت‌ كامل‌ و جامع‌ واجب‌ اسلامي‌ شامل‌مُقدِّمات‌، شرائط‌، اَقوال‌ آموزندة‌ ديني‌، اَفعال‌ سازندة‌ زندگي‌، اذكار و تَعقيبات‌ مستحب‌،مبطلات‌ و مكروهات‌ و داراي‌ احكام‌ گسترده‌ مي‌باشد. به‌همان‌ نسبت‌ حِكمَت‌ها ورازهاي‌ مهم‌ّ ارزنده‌اي‌ از سوي‌ خداي‌ حكيم‌ در آن‌ گنجانده‌ شده‌ است‌ كه‌ در بيش‌ ازيكصد و بيست‌ آيه‌ قران‌ كريم‌ و بيست‌ هزار حديث‌ امده‌ است‌، كه‌ در اين‌ مقاله‌ مَجال‌طرح‌ همه‌ آنهانيست‌.

به‌ عنوان‌ مثال‌: مُقدِّمات‌ نماز-كه‌ شامل‌ طهارت‌ِ ثَلاث‌ (غُسل‌، وُضو، تَيّمم‌)،مسواك‌ زدن‌، اِستنشاق‌، اِباحة‌ مكان‌ و اِزالة‌ نَجاست‌ از بدن‌ و لباس‌، و قِبله‌ و وَقت‌شناسي‌،و از همه‌ مهم‌تر نِيَّت‌ مي‌شود-اَفزون‌ بر رُشد علمي‌ و فرهنگي‌ نمازگزار به‌ خاطر وجوب‌يادگيري‌ مسائل‌ شرعي‌ نماز، به‌ او درس‌ بهداشت‌ِ تَن‌ و روان‌ و پاك‌سازي‌ محيط‌ زيست‌، ورعايت‌ حقوق‌ مردم‌، و وحدت‌ و يكپارچگي‌ امّت‌ و نظم‌ و انضباط‌ فردي‌ و اجتماعي‌ واِغتنام‌ فرصت‌ و برنامه‌ ريزي‌ در كارهاي‌ روزمرّة‌ زندگي‌ مي‌دهد.

مسلماً تك‌ تك‌ اركان‌ و اجزاي‌ نماز نيز داراي‌ حكمت‌هاي‌ عرفاني‌، اخلاقي‌،اجتماعي‌، سياسي‌، اقتصادي‌ و فرهنگي‌ است‌ كه‌ اگر بخواهيم‌ به‌ همة‌ آنها بپردازيم‌مثنوي‌ هفتاد من‌ كاغذ مي‌شود. از اين‌رو با الهام‌ از سخن‌ مولا علي‌(ع): «ما ل'ا يُدرِك‌ُ كُلُّه‌ُلا يُترَك‌ُ كُلُّه‌ُ» تنها به‌ فلسفه‌ و رازهاي‌ كلّي‌ نماز به‌ درگاه‌ بي‌ نياز در كلام‌ محكم‌ حكيم‌ازلي‌ به‌ شرح‌ اتي‌ اشاره‌، و همين‌جا با پوزش‌ از قرآنيان‌ اگاه‌ با حافظ‌ عارف‌ هم‌نوا مي‌شويم‌:

آن‌كس‌ است‌ اهل‌ بشارت‌ كه‌ اشارت‌ داندنكته‌ها هست‌، ولي‌ مَحرم‌ اسرار كجاست‌

1- ياد خدا و احياي‌ اصالت‌ انساني‌

چنانكه‌ مي‌دانيم‌ نماز با توجه‌ و خشوع‌ و حضور قلب‌ نمونه‌ بارزي‌ از ذكر قلبي‌ وزباني‌اي‌ است‌ كه‌ مسلمانان‌ در اوقات‌ پنجگانة‌ نماز به‌ عنوان‌ يك‌ وظيفة‌ ديني‌ با ان‌ روبرومي‌شوند. و قران‌ كريم‌ مي‌فرمايد: (اِنَّني‌ اَنَا اللهُ لا ال'ه‌ اَنَا فَاْعبُدنِي‌ و اَقِم‌ِ الصَّلَوة‌َ لِذِكري‌ِ)همانا من‌ الله هستم‌ معبودي‌ جز من‌ نيست‌. پس‌ مرا پرستش‌ كن‌، و نماز را براي‌ يادآوري‌من‌ برپا دار!

خداوند در اين‌ ايه‌ فلسفة‌ اصلي‌ نماز را ذكر ياد كرده‌ است‌، كه‌ در فرهنگ‌ اسلام‌ وقران‌ ذِكْرِ الله، ذكر اَسماء الله، ذكر الاء الله، ذكر ايّام‌ الله، و ذكر اولياء الله بكار رفته‌ است‌. ذكردر لغت‌ ياد آوري‌ معنايي‌ به‌ زبان‌ يا قلب‌ است‌، و منظور از ذكر حضور خدا در دل‌ يا به‌ زبان‌اوردن‌ نام‌ و صفات‌ پروردگار جهان‌ است‌. ياد خدا در اسلام‌ روح‌ عبادت‌ و توجه‌ دائمي‌انسان‌ در هر زمان‌ و مكان‌، و حال‌ توصية‌ قران‌ مي‌باشد. چنان‌كه‌ مي‌فرمايد: (يا ايُّهاالَّذين‌َ اَمَنوا اذْكُرُوا اللهَ ذِكراً كَثيِراً) (واذْكُرُوا اللهَ كثيراً لعلَّكم‌ْ تُفلِحون‌َ) پيامبر اسلام‌نيز فرمود: «اِنَّما فُرِضَت‌ِ الصَّل'وة‌ُ و اُمِرَ بِالْحَج‌ِّ و أُشعِرَت‌ِ الْمناسك‌ُ لِاِقامَة‌ِ ذكرِ اللهِ؛ همانانماز واجب‌ شده‌ و براي‌ حج‌ّ دستور رسيده‌ و به‌ مراسم‌ عبادي‌ آگاهي‌ داده‌ شده‌ تا ياد خدا درميان‌ خلق‌ پايدار ماند.»

بنابراين‌ در فرهنگ‌ اسلامي‌، ياد خدا بهترين‌ سرماية‌ زندگي‌ آدمي‌ است‌ كه‌ روح‌انسان‌ تشنة‌ محبّت‌ و اُنس‌ با خالق‌ حَقيقي‌ را سيراب‌، و تغذيه‌ و پيوند روح‌ آدمي‌ را با روح‌هستي‌ بخش‌ مستحكم‌ مي‌نمايد. بشر را از خود فراموشي‌ و از خود باختگي‌ و سرگرداني‌نجات‌ مي‌دهد. به‌همين‌ دليل‌ در قران‌ و روايات‌، موانع‌ ياد خدا و اَسباب‌ غفلت‌ و نِسيان‌،لهو(سرگرمي‌)، اِعراض‌(روگرداني‌) كه‌ خطرناك‌ترين‌ چهرة‌ فراموشي‌ خداست‌ به‌مسلمانان‌ گوشزد شده‌ تا از ان‌ برحذر باشند، كه‌ شيطان‌ دوستان‌ نا صالح‌ شيطان‌ صفت‌،سرمايه‌ و فرزندان‌، اشتغال‌ به‌ تجارت‌ و شغل‌ زدگي‌ و ارزوي‌ دراز، از جملة‌ انهاست‌، كه‌گاهي‌ نه‌ تنها دلبستگي‌ به‌ آنهابلكه‌ خواستن‌ عامل‌ بازگشتن‌ از ياد خدا در زندگي‌ فرد، ياجامعه‌ مي‌شود. حال‌ اگر اين‌ عوامل‌ ويران‌گر شخصيّت‌ و هويّت‌ انساني‌ نقش‌ باز دارنده‌خود را ايفا نمايد،

بايد شاهد مرگ‌ ارزش‌ها و اصالت‌هاي‌ انساني‌ بود.

چرا كه‌ فراموشي‌ خدا همان‌ بيگانگي‌ از خود حقيقي‌، و وابستگي‌ به‌ خود طبيعي‌است‌. بي‌ تفاوتي‌ها، هرزه‌ گري‌ها، بي‌ دادگري‌ها، و پوچ‌ گرائي‌ها، و لااُبالي‌ گري‌ها را به‌ارمغان‌ مي‌اورد. چه‌ اگر انسان‌ بر سر سفرة‌ عالَم‌ نشست‌ ونمك‌ خورد و نمكدان‌ شكست‌ وولي‌ِ نعمت‌ خود را ناديده‌ گرفت‌. تيشه‌ به‌ ريشة‌ خود مي‌زندو سند بيچارگي‌ خود را امضامي‌نمايد. وبه‌ عذاب‌ الهي‌ گرفتار مي‌شود: (و لا تَكونُوا كَالَّذيِن‌َ نَسُوا اللهَ فَأَنسَيهُم‌ْأَنفُسَهُم‌ْ)

اگر كسي‌ به‌ بيچارگي‌ غفلت‌ و بي‌ خبري‌ از خود، و فراموشي‌ پيوند خويش‌ با خداي‌جهان‌ دچار شود؛ از افتخار انسانيّت‌ محروم‌، و به‌ مرز حيوانيّت‌ تنزُّل‌ مينمايد. (لَهم‌ قُلُوب‌ُلا يَفْقَهون‌َ بِهَا و لَهم‌ أَعيُن‌ٌ لايُبصِرون‌َ بِها لهم‌ أَذَان‌ٌ لا يَسمَعون‌َ بها اُولئك‌َ كَالْاَنعام‌ِ بَل‌ْ هُم‌ْاَضَل‌ُّ اُولئك‌َ هُم‌ُ الْغافِلون‌َ) ايشان‌ دل‌ دارند و با ان‌ دين‌ را عميق‌ نمي‌فهمند و ديدگاني‌دارند كه‌ با آنها نمي‌بينند و گوش‌هايي‌ دارند كه‌ با آنها نمي‌شنوند. اين‌ گروه‌ چون‌چهارپايانند، بلكه‌ گمراه‌ترند و اينان‌ همان‌ غافلان‌ و بي‌ خبرانند.

در اين‌ باره‌ چه‌ زيبا نوشته‌اند، مقام‌ معظم‌ رهبري‌: «دين‌ ضمن‌ آنكه‌ هدف‌ و جهت‌و ره‌ و وسيله‌ را مشخص‌ مي‌كند، توش‌ و توان‌ لازم‌ براي‌ پيمودن‌ راه‌ را نيز به‌ انسان‌مي‌بخشد و مهم‌ترين‌ محمولة‌ كوله‌ بار راهپيمايان‌ اين‌ راه‌ توشه‌ي‌ «ياد خدا»است‌. روحية‌طلب‌ و اميد و اطمينان‌ كه‌ بالهاي‌ نيرومند براي‌ پروازند، فراورده‌ و بهرة‌ ياد خدا مي‌باشد.ياد خدااز طرفي‌ هدف‌ را كه‌ همانا پيوستن‌ به‌ او-يعني‌ به‌ بي‌نهايت‌ خوبي‌ و كمال‌-است‌،همواره‌ در مدّ نظر قرار مي‌دهد و مانع‌ از گم‌ كردن‌ جهت‌گيري‌ها مي‌شود و راهپيما رادربارة‌ راه‌ و وسيله‌ حسّاس‌ و هوشيار مي‌دارد. از طرفي‌ بدو قوّت‌ قلب‌ و نشاط‌ و اطمينان‌مي‌بخشد و او را از سرخوردگي‌ و فريفتگي‌ به‌ پديدهاي‌ مشغول‌ ساز يا بيم‌ از ناهنجاري‌هاو ناهمواري‌ها محافظت‌ مي‌كند.

جامعة‌ اسلام‌ و هر گروه‌ و فرد مسلمانان‌ در صورتي‌ مي‌تواند در راهي‌ كه‌ اسلام‌ ارائه‌داده‌ و همة‌ پيامبران‌ به‌ آن‌ دعوت‌ كرده‌اند به‌ استواري‌، بي‌ توقف‌ و برگشت‌ قدم‌ بردارد، كه‌خدا را فراموش‌ نكند!»

2 - پيروزي‌ بر مشكلات‌ و شكيبائي‌

بدون‌ ترديد زندگي‌ انسان‌ در هر زمان‌ داراي‌ نشيب‌ و فراز، و يا اقبال‌ و اِدبار است‌ وهر شخصي‌ با حوادث‌ ناخوشايند و مشكلات‌ زندگي‌ روبه‌ رو مي‌شود. فردي‌ موفق‌ خواهدبود، كه‌ با آغوش‌ باز در برابر اين‌ ناملايمات‌، خود را نبازد و با آنها دست‌ و پنجه‌ نرم‌ كند كه‌گفته‌اند:

اندر بلاي‌ سخت‌ پديد ايدفرّ و بزرگواري‌ و سالاري‌

براي‌ چيرگي‌ بر مشكلات‌ و ناگواري‌ها دو پاية‌ اساسي‌ لازم‌ است‌، يكي‌ دروني‌ و آن‌ورزيدگي‌ خاص‌ّ انسان‌ در مقابلة‌ با سختي‌ها و ناكامي‌ها است‌، و ديگر بروني‌ كه‌ داشتن‌تكيه‌ گاه‌ نيرومندي‌ است‌ كه‌ بتواند هر ان‌ از او مدد گيرد و به‌ كمك‌ او بر مشكلات‌فايق‌آيد.

به‌ خاطر همين‌ است‌ كه‌ قران‌ مي‌فرمايد: (و اْستَعينُوا بِالصَّبرِ و الصَّل'وة‌ِ، و اِنَّهالَكَبيرَة‌ٌ اِلاَّ علي‌ الخاشِعين‌َ) از روزه‌ و نماز كمك‌ گيريد همانا نماز جز براي‌ خاشعان‌ گران‌است‌، كه‌ خداوند منّان‌ در آية‌ شريفه‌ به‌ انسان‌ مؤمن‌ اموزش‌ مي‌دهد: با گرفتن‌ روزه‌ و تَرك‌مُبطلات‌ ان‌، روحية‌ مقاومت‌ را در برابر ناملايمات‌ در خود تقويت‌ نمايد، و به‌ وسيلة‌ نماز بابرقراري‌ ارتباط‌ با قدرت‌ لايزال‌ الهي‌ و استمداد از خداي‌ مهربان‌ روحيّة‌ خود را تقويت‌ و به‌حل‌ّ مشكلات‌ همّت‌ نمايد.

به‌ خاطر همين‌ است‌ كه‌ در روايات‌ توصيه‌ شده‌ است‌: به‌ هنگام‌ هجوم‌ هَم‌ّ و غم‌ ومشكلات‌ وضو بگيريد و به‌ مسجد برويد، و نماز بخوانيد و دعا كنيد. به‌ نقل‌ امام‌ علي‌(ع)پيامبر(ص) هر گاه‌ كه‌ غم‌ و اندوهي‌ به‌ او روي‌ مي‌اورد مي‌فرمود: «أَرِحْنا يا بَلال‌، اي‌ بلال‌ باأذان‌ و اعلام‌ نماز، ما را آسوده‌ نما.»

بدون‌ شك‌ توجّه‌ به‌ نماز و راز و نياز به‌ درگاه‌ بي‌ نياز، و برقراري‌ ارتباط‌ با خدا به‌عنوان‌ تكيه‌ گاه‌ مطمئنّي‌ براي‌ جذب‌ امدادهاي‌ غَيبي‌، نيروي‌ معنوي‌ تازه‌اي‌ در انسان‌ايجاد و او را براي‌ پايداري‌ در برابر ناهمواري‌ها آماده‌ مي‌سازد. و استعانت‌ از صبر و صلاة‌براي‌ تحمل‌ مشكلات‌ و پيروزي‌ بر اميال‌ و شهوات‌ و هوس‌هاي‌ نفساني‌ براي‌ كساني‌ممكن‌ است‌ كه‌ اعتقاد به‌ مبدأ و معاد و كيفر و پاداش‌ اخروي‌ دارند و گرنه‌ افراد بي‌ ايمان‌ دركشاكش‌ زندگي‌ بي‌ پناه‌ خواهند ماند. به‌ همين‌ جهت‌ است‌ كه‌ در پايان‌ ايه‌ مي‌فرمايد: اين‌كار جز براي‌ كساني‌ كه‌ در برابر خداوند، با توجه‌ كامل‌ به‌ نماز مي‌ايستند، مشكل‌ و سنگين‌است‌. به‌ همين‌ جهت‌ در اسلام‌، نمازهاي‌ مستحبي‌ و نافلة‌ فراواني‌ جهت‌ براوردن‌ نيازها ورفع‌ گرفتاري‌هاي‌ مادّي‌ و معنوي‌ زندگي‌ معرفي‌ شده‌، كه‌ شرط‌ اصلي‌ براوردن‌ حاجات‌،اعتقاد و ايمان‌ كامل‌ متقاضي‌ و مشروع‌ و مصلحت‌ اميز بودن‌ حاجات‌، براي‌ مؤمن‌ است‌.

ياد آوري‌

تأثير انكارناپذير نماز در رفع‌ نگراني‌ها و دلهره‌هاي‌ رواني‌ واقعيتي‌ است‌ كه‌ موردتأييد صاحب‌ نظران‌ قرار گرفته‌ است‌، كه‌ به‌ نمونه‌ هائي‌ از آن‌ اشاره‌ مي‌شود. دكترآلِكسيس‌ كارِل‌ مي‌نويسد: نماز به‌ آدمي‌ نيرويي‌ براي‌ تحمّل‌ غم‌ها و مصائب‌ مي‌بخشد،انسان‌ را اميدوار مي‌سازد و قدرت‌ ايستادگي‌ و مقاومت‌ در برابر حوادث‌ مي‌دهد. گاندي‌پيشواي‌ مصلح‌ هند در جريان‌ مبارزه‌ با استعمار و تحمّل‌ رنج‌ها با كمك‌ نماز، تجديد نيروكرده‌ و مي‌گفت‌: اگر كمك‌ نماز نبود، خيلي‌ پيش‌ از اين‌ بايد ديوانه‌ مي‌شدم‌!ديل‌ كارِنْگي‌مي‌نويسد: هر وقت‌ همة‌ توان‌ خود را در برابر ناملايمات‌ به‌كار برديم‌. و تمام‌ راه‌ حل‌ها راآزموديم‌ و نتيجة‌ دلخواه‌ به‌دستمان‌ نيامد، در حالي‌ كه‌ امواج‌ سهمگين‌ يأس‌ و نوميدي‌قلب‌ و روحمان‌ را مي‌آزارد. آنگاه‌ دست‌ نياز به‌ نماز و به‌ سوي‌ خدا دراز كرده‌ و از او ياري‌مي‌خواهيم‌. راستي‌ چرا ما قبل‌ از اين‌كه‌ دچار نااميدي‌ بشويم‌، چنين‌ كاري‌ نمي‌كنيم‌ و چراهر روز با خواندن‌ نماز و نيايش‌ به‌ درگاه‌ خدا از او ياري‌ نمي‌خواهيم‌؟! ژاك‌ دِميش‌ قهرمان‌سنگين‌ وزن‌ بُكس‌ جهان‌ مي‌گويد: هر شب‌ قبل‌ از اينكه‌ به‌ بستر برود حتماً نماز و دعامي‌خواند. گر چه‌ برخي‌ از اشخاص‌ براي‌ برطرف‌ كردن‌ مشكلات‌ يا فرار از اين‌ مصائب‌ وسختي‌ها خود را به‌ خواندن‌ كتاب‌ داستان‌ مشغول‌ مي‌كنند، يا به‌ پارك‌ و مسافرت‌ مي‌روندو يا خود را به‌ بازي‌هاي‌ ساده‌ و تفريحات‌ سالم‌ سرگرم‌ مي‌سازند. و يا با كسي‌ كه‌ به‌حرف‌هاي‌ او گوش‌ مي‌دهد، درد دل‌ مي‌كنند، تا از فشارهاي‌ رواني‌ آنان‌ كاسته‌ شود و اي‌چه‌ بسا كه‌ از ديدگاه‌ روانشناسان‌ اين‌ فعاليت‌ها در كاهش‌ اضطراب‌ مؤثر و اين‌ كارهانتيجه‌ مثبت‌ داشته‌ باشد. امّا مردان‌ خدا از ناملايمات‌ دنيا به‌ اسباب‌ دنيوي‌ روي‌نمي‌آورند. بلكه‌ به‌ خدا، به‌ نماز، نيايش‌ با او رو مي‌كنند كه‌ كارسازتر است‌.

3 - پيشگيري‌ از گناه‌ و تباهي‌

در ميان‌ هر ملت‌ براي‌ پيشگيري‌ از تخلّفات‌ و كجروي‌ها و مفاسد اجتماعي‌ وجنايت‌ها و جرايم‌ فردي‌ راهي‌ پيش‌ بيني‌ شده‌ است‌، كه‌ نياز به‌ هزينة‌ سنگيني‌ دارد. ولي‌اسلام‌ علاوه‌ بر ارشاد و اجراي‌ قوانين‌ كيفري‌: حدود، تعزيرات‌، قِصاص‌ و دِيات‌ با وضع‌عباداتي‌ نظير روزه‌ و نماز و يادآوري‌ خدا و معاد انسان‌ فراموش‌كار را از پَيروي‌ هوس‌ها وارتكاب‌ گناه‌ باز مي‌دارد. قرآن‌ كريم‌ انگيزة‌ اصلي‌ عبادات‌ امّت‌ اسلامي‌ را با تعبير مكررّ(لَعَلَّكُم‌ تَتَّقُون‌َ) رسيدن‌ به‌ تقوا و روحية‌ خدامداري‌ در زندگي‌ و دوري‌ از گناه‌ معرّفي‌مي‌نمايد. اسلام‌ مي‌كوشد تا در ساية‌ تقويت‌ ايمان‌ و تقوا، عوامل‌ اصلي‌ وادارندة‌ به‌ گناه‌ وتخلف‌ يعني‌: شهوت‌، غَضب‌، غرائز، اميال‌ و احساسات‌ و عواطف‌ تعديل‌ نشدة‌ آدمي‌ را ازراه‌ تعليم‌، تلقين‌، تذكُّر كنترل‌ نمايد. تجربه‌ نشان‌ مي‌دهد كه‌ نمازهاي‌ يوميّه‌، يكي‌ ازبهترين‌ وسائل‌ پيشگيري‌ از گناه‌ و تأمين‌ أمنيت‌ به‌ حساب‌ مي‌آيد. چنان‌كه‌ در قرآن‌مجيد مي‌خوانيم‌ (و أَقِم‌ِ الصَّلوة‌َ تَنْهَي‌ عَن‌ِ الفَحشاءِ و المُنكَرِ و لَذِكرُ اللهِ اَكبَرُ و اللهُ يَعلَم‌ُ مَاتَصنَعُون‌) ونماز را به‌ پا دار، زيرا نماز از فحشا(گناهان‌ بزرگ‌ و پنهاني‌ِ ناشي‌ از شهوت‌) ومنكر (گناهان‌ بزرگ‌ آشكار ناشي‌ از غضب‌) باز مي‌دارد، البتّه‌ ياد خدا بزرگ‌تر از نماز است‌،و خدا به‌ آن‌چه‌ مي‌كنيد داناست‌. آري‌ نماز گزار واقعي‌ كه‌ به‌ نماز مي‌ايستد و با تكبير مكررّخود خدا را از هر چه‌ هست‌ برتر و بالاتر مي‌شمارد و به‌ ياد نعمت‌هاي‌ فراوان‌ او سپاس‌ وحمد او مي‌كند و او را به‌ رحمان‌ و رحيم‌ بودن‌ مي‌ستايد، او را مالك‌ روز جزا معرّفي‌ مي‌كند،ضمن‌ اعتراف‌ به‌ بندگي‌ تنها از اوياري‌ مي‌جويد، پيمودن‌ راه‌ راست‌ را از او طلب‌ مي‌كند، ازراه‌ و روش‌ مغضوبين‌ و گمراهان‌، به‌ او پناه‌ مي‌برد، براي‌ خدا به‌ رُكوع‌ خَم‌، و براي‌ سجده‌ درپيشگاه‌ او به‌ خاك‌ مي‌افتد، غرق‌ در عظمت‌ او مي‌شود، قهراً در اثر قرائت‌ِ اين‌ أذكارآموزنده‌ انگيزة‌ انحراف‌ و گناه‌ در چنين‌ شخصي‌، به‌ نابودي‌ كشانده‌ مي‌شود. بدون‌ شك‌، ازاين‌ راز و نياز، در روح‌ و قلب‌ چنين‌ انساني‌ از راه‌ تلقين‌ و تكرار و تمرين‌، جنبشي‌ به‌ سوي‌حق‌ّ و جهشي‌ به‌ سوي‌ پاكي‌ها ايجاد مي‌شود و اين‌ امواج‌ معنويّت‌ كه‌ به‌ بركت‌ گفتگوي‌روياروي‌ با خدا حاضر و ناظر بر اعمال‌ عِباد، پديد مي‌آيد، همانند سدّ پولاديني‌، مانع‌ وقوع‌گناه‌ در جامعه‌ مي‌شود. با توجه‌ به‌ ممنوعيّت‌ استفاده‌ از مكان‌ و لباس‌ غصبي‌ و هر گونه‌معصيت‌ و تخلّف‌ در حال‌ نماز، ترجيحاً از عادت‌ زشت‌ تجاوز به‌ حقوق‌ ديگران‌ دست‌مي‌كشد. بديهي‌ استكه‌ هر چه‌ نماز از شرايط‌ كمال‌ و روح‌ عبادت‌ (ياد خدا)كه‌ در آيه‌ از خودنماز برتر شناخته‌ شده‌، بيش‌تر برخوردار باشد، اثربيش‌تري‌ در پيشگيري‌ از گناه‌ خواهدداشت‌. گاه‌ در فردي‌ نماز نهي‌ كلي‌ّ و جامع‌ و در فرد ديگري‌ نهي‌ جزئي‌ و محدود، ازفحشاءو منكر مي‌نمايد. ولي‌ ممكن‌ نيست‌، كسي‌ نماز بخواند وَلَوْ صوري‌، و هيچ‌ گونه‌اثري‌ در او نبخشد. چه‌ اگر افراد نمازگزار را احياناً گنه‌كار مي‌يابيم‌، اگر نماز نخوانند، مسلَّماًآلوده‌تر خواهند شد. چون‌ نماز رابطة‌ شخص‌ با خداست‌ و هر قَدَر كه‌ اين‌ اعتماد عميق‌تر ومحكم‌تر باشد، شخص‌ به‌ خدا نزديك‌تر و از گناه‌ دورتر مي‌گردد.

4 - فَلاح‌ يا رستگاري‌ و آزادگي‌

مهم‌ترين‌ آرمان‌هاي‌ بشر آزادگي‌ است‌، آزاد مردان‌ جهان‌ زندگي‌ را به‌ خاطر آزادي‌دوست‌ دارند. از اين‌ رو مولا علي‌(ع) نيز، فرمود: «لا تَكُن‌ْ عَبدَ غَيْرِك‌َ قَد جَعَلَك‌َ اللهُ

حرّاً» بندة‌ ديگري‌ مباش‌ كه‌ خدا تو را آزاد آفريده‌ است‌.» در بينش‌ قرآن‌ تنها راه‌ دست‌يابي‌ بشر به‌ آزادگي‌ واقعي‌، ايمان‌ و توجّه‌ كامل‌ به‌ خدا در هنگام‌ نماز است‌ و مي‌فرمايد:(قدْ اَفلَح‌َ المُؤمِنون‌َ الَّذيِن‌َ هم‌ْ فِي‌ صَلاتِهِم‌ خاشِعون‌َ) به‌ راستي‌ كه‌ مؤمنان‌ رستگارند،آنانكه‌ در نمازشان‌ خشوع‌ مي‌ورزند. در اين‌ آيه‌ اوّلين‌ نشانة‌ مؤمنان‌ اقامة‌ نماز با خشوع‌ وتوجه‌ كامل‌ به‌ خدا معرفي‌ شده‌ است‌، زيرا خشوع‌ به‌ معناي‌ حالت‌ فروتني‌ و ادب‌ روحي‌ وجسمي‌ در برابر بزرگي‌ است‌ كه‌ شخص‌، مجذوب‌ جلال‌ و شكوه‌ خدا شود. در حال‌ نماز خودرا مانند ذره‌ّاي‌ بي‌ مقدار در برابر حقيقت‌ بي‌ نهايت‌ و قطره‌اي‌ در برابر اقيانوس‌ بيكران‌رحمت‌ و قدرت‌ و حكمت‌ پروردگار داند. به‌ گونه‌اي‌ كه‌ همه‌ چيز فراموش‌ كند و چنان‌ از خودغافل‌ بماند كه‌ جز خدا را نبيند، چنين‌ انساني‌ مي‌تواند به‌ فلاح‌-كه‌ در اصل‌ به‌ معناي‌بريدن‌ و شكافتن‌ است‌ و در فارسي‌ به‌ رستگاري‌ از رَستن‌ به‌ معناي‌ آزاد و رها شدن‌، يارُستن‌ به‌ معناي‌ روئيدن‌ ترجمه‌ مي‌شود-برسد. در فرهنگ‌ اسلام‌ به‌ هر نوع‌ پيروزي‌ ورسيدن‌ به‌ مقصد و كاميابي‌ اطلاق‌ شده‌ است‌؛ فَلاح‌ را نتيجه‌ ياد فراوان‌ خدا قرار داده‌، وفرمود: (و اذْكُروا اللهَ كَثيراً لَعَلَّكُم‌ تُفلِحوُن‌) در منطق‌ قرآن‌ پرستش‌ و كرنش‌ نسبت‌ به‌هر كس‌ و هر چيز، جز براي‌ خدا، از خود بيگانه‌ شدن‌، وابستگي‌، و دل‌ سپردن‌ به‌ هر چيز،بندگي‌ و اسارت‌ واقعي‌ به‌ حساب‌ مي‌آيد. به‌ همين‌ دليل‌، عبادت‌ جز براي‌ خدا حرام‌ وممنوع‌ است‌، و تنها در پرتو ستايش‌ و پرستش‌ خداست‌ كه‌ انسان‌ با هدايت‌ و امدادهاي‌غيبي‌ الهي‌، ياراي‌ مقاومت‌ در برابر قدرت‌هاي‌ اهريمني‌ و آزادي‌ از هر نوع‌ بندگي‌، دست‌مي‌يابد. «مُفلِحوُن‌»، كساني‌ هستند كه‌ موانع‌ را از مسير بر ميدارند، راه‌ خود را به‌ سوي‌مقصد نهايي‌ يعني‌ كمال‌، و سعادت‌ و كاميابي‌ و پيروزي‌ در دنيا و آخرت‌ مي‌شكافد، پيش‌مي‌رود و در ساية‌ ايمان‌ و نماز و نيايش‌ به‌ پيشگاه‌ خداي‌ بي‌ نياز آزاد وسربلند زندگي‌مي‌كنند و در آخرت‌ نيز به‌ بركت‌ همين‌ نماز خاشعانه‌ و عاشقانه‌ به‌ رضوان‌ الهي‌ در جواررحمت‌ حق‌ّ، و در بحبوحة‌ بهشت‌ جاودان‌، در كنار پاكان‌، در كمال‌ عزّت‌ و سربلندي‌، به‌ سرخواهند برد.

5 - اغتنام‌ فرصت‌ يا بهره‌ وري‌

(و ابتغ‌ِ فِيما أَتَيك‌َ اللهُ الدارَ الأخرة‌َ و لا تَنْس‌َ نَصيِبَك‌َ من‌َ الدُّنيا و أحسَن‌َ كماأَحسَن‌َ اللهُ اِليك‌َ) و در آنچه‌ خدا به‌ تو داد سراي‌ ديگر را بجوي‌(جستجو كن‌)و بهره‌ات‌ رااز دنيا فراموش‌ مكن‌، و همان‌ گونه‌ كه‌ خدا در حق‌ّ تو نيكي‌ كرد نيكي‌ كن‌. مخاطب‌مستقيم‌ اين‌ آيه‌ پول‌ پرست‌ِ خودخواه‌ِ بني‌ اسرائيل‌، يعني‌ قارون‌ است‌ كه‌ در كنار فرعون‌مظهر زور و سامري‌، سمبُل‌ تزوير و فريب‌، به‌ عنوان‌ زر پرستي‌، با حضرت‌ موسي‌ مقابله‌مي‌كردند، كه‌ اين‌ پسر عمو، يا پسر.

خالة‌ حضرت‌ موسي‌(ع) در آغاز از مؤمنان‌ بود، كه‌ دنيا پرستي‌ او را به‌ كفر كشاند وعليه‌ آن‌ حضرت‌ توطئه‌ كرد و سرانجام‌ زمين‌ او و گنج‌ هايش‌ را بلعيد كه‌ داستان‌ اين‌ثروتمند مغرور و سرنوشت‌ عبرت‌ انگيز او در طي‌ّ 7 آيه‌ از سوره‌ قصص‌ آمده‌ است‌. درضمن‌ اين‌ سه‌ توصيه‌ حقايق‌ درخشاني‌ نهفته‌ است‌. در احكام‌ نماز، وقت‌شناسي‌ يكي‌ ازمقدّمات‌ و پيشاهنگ‌هاي‌ نماز معرّفي‌ و فُقَها در كتب‌ فقهي‌ براي‌ نمازهاي‌ يوميّه‌، دقيقاسه‌ زمان‌ و وقت‌ اَدا را مشخص‌ فرموده‌اند، كه‌ عبارتند از وقت‌ فضيلت‌، مشترك‌ و مختص‌ّكه‌ اوقات‌ فضيلت‌ در نماز صبح‌ از اول‌ سپيدة‌ صبح‌ تا پديداري‌ سرخي‌ مشرقي‌ است‌، و درنماز ظهر و عصر تا رسيدن‌ ساية‌ شاخص‌ برابر اندازة‌ خود است‌ و در نماز مغرب‌ تا از بين‌رفتن‌ سرخي‌ مغربي‌(شفق‌) و وقت‌ فضيلت‌ عشا از اول‌ ذهاب‌ حمرة‌ مغربيّه‌ تا نيمه‌ شب‌مي‌باشد و نيمه‌ شب‌ ديگر قضا خواهد شد. در روايات‌ ما بر نماز اوّل‌ وقت‌ تأكيد شده‌، چنان‌كه‌ پيامبر(ص) در پاسخ‌ اين‌ سؤال‌ كه‌: برترين‌ اعمال‌ چيست‌؟ فرمود: «الصَّلوة‌ُ لِاَوَّل‌ِوَقتِها» علي‌(ع) نيز درنامه‌اي‌ به‌ محمد بن‌ ابي‌ بكر فرماندار مصر نوشت‌: «اِرتَقِب‌ وقت‌َالصَّلوة‌ِ فَصَلِّها لِوَقتِها و لا تَجعَل‌ قَبلَه‌ُ و لا تُؤَخِّرْها لِشُغل‌ٍ؛ مراقب‌ اوقات‌ تعيين‌ شده‌نمازهايت‌ باش‌ و در وقت‌ فضيلت‌ و مقرّر آن‌ را به‌ جاي‌ آر. به‌ خاطر بي‌كاري‌ پيش‌ از وقت‌آن‌ و اشتغال‌ به‌ كاري‌ انجام‌ آن‌ را از وقتش‌ تأخير ميانداز.» امام‌ صادق‌(ع) نيز مي‌فرمايد:«اِمتَحِنُوا شيعَتَنا عِندَ مَواقيت‌ِ الصَّلاة‌ِ كيف‌َ مُحافَظَتُه‌ُ عليها؛ پيروان‌ ما را با نماز اول‌ وقت‌بيازماييد كه‌ چگونه‌ بر آن‌ محافظت‌ مي‌نماييم‌.»حضرت‌ رضا(ع) نيز به‌ ابراهيم‌ بن‌ موسي‌حتي‌ در بين‌ راه‌ فرمود: «غَفَرَ اللهُ لك‌َ لا تُؤخِّرون‌َ صلاة‌ً عن‌ اوَّل‌ِ وقتها الي‌ اخرِ وقتها من‌غيرِ علَّة‌ٍ.عليك‌َ ابداً بِاوَّل‌ِ الوقت‌ِ ؛ خد ترا بيامرزد هيچ‌ نمازي‌ را بدون‌ علت‌ از اول‌ وقتش‌به‌ تأخير مينداز. بر تو باد به‌ نماز اول‌ وقت‌.»

حتي‌ در روايتي‌ از نماز اول‌ وقت‌ تعبير به‌ رضوان‌ُ اللهِ و نماز آخر وقت‌ تعبير به‌غفران‌ُ اللهِ(عفوُ اللهُ) شده‌. چنان‌ كه‌ امام‌ صادق‌(ع) فرمود: «اِنَّما جُعِل‌َ آخرَ الوقت‌َ لَلمريض‌ِو المعتَل‌ِّ و لمن‌ له‌ عذرٌ و اوَّل‌ُ الوقت‌ِ رضوان‌ُ اللهِ و اخرُ الوقت‌ِ عَفوُ اللهِ، و العفوُ لا يكون‌ُ اِلَّامِن‌ تقصيرٍ، و اِن‌َّ الرَّجُل‌َ لِيُصلّي‌ في‌ غيرِ الوقت‌ِ، و اِن‌َّ ثواب‌َ مافاتَه‌ُ من‌ الوقت‌ِِ خيرٌ له‌ُ من‌أهلِه‌ِ و مالِه‌ِ .» اين‌ همه‌ تاكيد بر أداي‌ نماز در اوّلين‌ فرصت‌ و خود داري‌ از تأخير وقت‌ نمازهمان‌ موضوع‌ بهره‌ وري‌ است‌.

استفاده‌ صحيح‌ از وقت‌ و عمر براي‌ زندگي‌ بهتر و متعالي‌تر است‌ كه‌ در اخلاق‌اسلامي‌ از آن‌ به‌«اغتنام‌ِ فَرصَت‌ «تعبير مي‌شده‌ است‌. اوّلين‌ درس‌ نماز اين‌ است‌ و هدردادن‌ سرمايه‌ گرانبهاي‌ عمر و فرصت‌هاي‌ طلايي‌اي‌ كه‌ چون‌ ابر به‌ طور نامحسوس‌، درگذر است‌. چنان‌ كه‌ امام‌ علي‌ (ع) فرمود: «اَلفُرضَة‌ُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحاب‌ فَانتَهِزُوا فُرَص‌َالخيرِ» خسارت‌ بزرگي‌ است‌ كه‌ به‌ هيچ‌ وجه‌ قابل‌ جبران‌ نيست‌ و اگر عاقلانه‌ از آنها بهره‌برداري‌ نشود، جز پشيماني‌ و اندوه‌ چيزي‌ عايد انسان‌ در دنيا و آخرت‌ نخواهد شد. چنان‌كه‌ حضرت‌ علي‌ (ع) مي‌فرمايد: «اِذا اَمكَنت‌َ الفُرصة‌ُ فَانتَهِزوافَاِن‌َّ اِضاعَة‌َ الفُرصَة‌ِ غُصَّة‌ٌ ؛وقتي‌ فرصتي‌ برايت‌ پيش‌ آيد. آن‌ را غنيمت‌ شمار چرا، كه‌ از دست‌ دادن‌ فرصت‌ها باعث‌غصّه‌ و اندوه‌ مي‌شود. سعدي‌ با الهام‌ از اين‌ احاديث‌ مي‌گويد:

بودم‌ جوان‌ كه‌ گفت‌ مرا پيرِ اُستادفرصت‌ غنيمت‌ است‌، نبايد ز دست‌ داد

و نيز مولا مي‌فرمايد:

م'ا ف'ت‌َ مَضي‌، و ما سَيَأتيك‌َ فَأَين‌َقُم‌ فَاغتَنِم‌ِ الفُرصَة‌َ بين‌َ العَدَمَين‌ِ

كه‌ سعدي‌ سروده‌ است‌:

سعديا دي‌ رفت‌ و فردا هم‌ چنان‌ موجود نيست‌ درميان‌ اين‌ و آن‌ فرصت‌ شمار امروز را

پيامبر(ص) در وصاياي‌ خويش‌ به‌ اباذر فرمود: «يا اباذرُ اِغتَنِم‌ خَمساً قبل‌َ خمس‌ٍ:شبابك‌َ قبل‌َ هِرَمِك‌َ و صِحَّتَك‌َ قبل‌َ سُقمِك‌َ و غِناك‌َ قبل‌َ فقرِك‌َ و فَراغَك‌َ قبل‌َ شغلِك‌َ وحَياتَك‌َ قبل‌َ مَوتِك‌َ؛ اي‌ اباذر پنج‌ چيز را پيش‌ از پنج‌ چيز غنيمت‌ دان‌؛ جوانيترا پيش‌ ازپيري‌، سلامتيت‌ را قبل‌ از بيماري‌، دارائيت‌ را پيش‌ از تنگ‌ دستي‌، فراغت‌ و بيكاري‌،پيش‌ از گرفتاري‌، زندگي‌ ات‌ را پيش‌ از مرگ‌.»

به‌ اين‌ ترتيب‌ پيامبر اسلام‌ پنج‌ نعمت‌ بزرگ‌ را هشدار مي‌دهد، كه‌ بايد از اين‌موهبت‌هاي‌ الهي‌، به‌ موقع‌ بهره‌ برداري‌ شود تا از دست‌ نرود و در راه‌ پيشرفت‌ خود وجامعه‌ از اينها استفاده‌ گردد مبادا كه‌ با سوء استفاده‌ از اعتقاد به‌ توكُّل‌ و تقدير الهي‌، ازتلاش‌ و كوشش‌ به‌ خاطر كسالت‌ و تنبلي‌ و يأس‌ و نوميدي‌، كه‌ مهم‌ترين‌ عاملعدم‌ استفاده‌از فرصتها است‌. براي‌ تأمين‌ آينده‌ باز ايستيم‌، و از ثروت‌ عمر و جواني‌ خود بهره‌ نگيريم‌.حتي‌ در روايات‌ ما تسويف‌َ از اِلقائات‌ شيطاني‌، يعني‌ كار امروز به‌ فردا افكندن‌ موردنكوهش‌ قرار گرفته‌ است‌. امام‌ باقر(ع) فرمود: «اِيَّاك‌َ و التَّسويف‌َ فَاِنَّه‌ُ بحرٌ يُغرَق‌ُ فيه‌ِالهَلكي‌'.» شاعر مي‌گويد«خار در ديدة‌ فرصت‌ مفكن‌.»و هيچ‌ گاه‌ به‌ فرمودة‌ قرآن‌: (و لاتَيئَسُوا مِن‌ رَوح‌ِ اللهِ) و(لا تَقنَطوُا مِن‌ رَحمَة‌ِ اللهِ) از اين‌رو مسلمانان‌ را نشايد كار امروزبه‌ فردا افكند از خود مأيوس‌ شود.بلكه‌ در ساية‌ نمازهاي‌ پنجگانه‌ روح‌ اميد را در خودبيافزائيد و بكار مفيد روزمره‌ خود با استفاده‌ از فرصت‌ها بپردازيم‌. كه‌ سعدي‌ شيرين‌سخن‌ مي‌گويد: جوانا ره‌ طاعت‌ امروز گير كه‌ فردا جواني‌ نيايد ز پير

فلسفه‌ نماز از ديدگاه‌ برگزيدگان‌

پيامبر اسلام‌ كه‌ نخستين‌ نمازگزار كامل‌ بود، در سفر معنوي‌ معراج‌، حقيقت‌ و روح‌نماز به‌ او ارائه‌ شده‌ بود وقتي‌ از اسرار و حكمت‌هاي‌ نماز از حضرتش‌ مي‌پرسند با چهره‌ بازبالبداهه‌ بيست‌ و شش‌ راز و رمز وجوب‌ نماز را براي‌ نمازگزار مي‌فرمايد: «الصَّلوة‌ُ مِن‌ْشرايِع‌ِ الدّين‌ِ، و فيها مَرضات‌ُ الرَّب‌ِّ، و هي‌َ منهاج‌ُ اْلانبياءِ، و لِلمُصلّي‌ حُب‌ُّ الملائكَة‌ِ،وهدي‌ً، وايمان‌ٌ و نُورُ الْمَعرِف‌َءِ، و بَرَكة‌ٌ في‌ الّرِزق‌ِ، و راحَة‌ٌ لِلبَدَن‌ِ، و كراهة‌ُ الشَّيطان‌ِ،وسَلاح‌ٌ علي‌ لكافرِ، و اجابة‌ٌ لِلدُّعا، و قَبول‌ٌ لِلاَعمال‌ِ و زادُ المُؤمِن‌ِ من‌َ الدُّنيا الي‌ الا'خرَة‌ِ،وشفيع‌ٌ بينه‌ُ و بين‌َ المَلِك‌ِ المَوت‌ِ، و أُنس‌ٌ في‌ القبرِ، و فراش‌ٌ تحت‌َ جنبه‌ِ، و جواب‌ٌ لِمنكَرٍونكيرٍ، و تكون‌ُ صلاة‌ُ العبدِ عندَ المحشرِ تاجاً علي‌' رأسه‌ِ، و نُواًعلي‌ بدنه‌ِ، و ستراً بينه‌ُ،وبين‌َ النّار، و جوازاً علي‌ الصِّراط‌ِ، و مفتاحاًلِلجنَّة‌ِ، و مُهُوراً لِلحُور العين‌ِ، و ثمناً لِلجنَّة‌ِبالصَّلوة‌ِ يبلغ‌ُ العبدُ الي‌ الدَّرجة‌ِ العُلي‌، لِاَن‌َّ الصَّلوة‌َ تسبيح‌ٌ، و تهليل‌ٌ، و تحميدٌ، و تكبيرٌ،وتمجيدٌ، و تقديس‌ٌ، و قول‌ٌ و دعوة‌ٌ؛

ضمرة‌ بن‌ حبيب‌ مي‌گويد از پيامبر(ص) در رابطه‌ با نماز پرسش‌ شد، حضرت‌ درپاسخ‌ خواص‌ و فوايد دنيوي‌ و اخروي‌ نماز را چنين‌ بيان‌ فرمود:

نماز از احكام‌ دين‌ است‌ كه‌ اين‌ اسرار را در بر دارد: 1-رضا و خرسندي‌ پروردگار2-راه‌ پيامبران‌ به‌ سوي‌ خدا3-محبوبيت‌ نزد فرشتگان‌ 4-وسيله‌ رهنمايي‌ به‌ حق‌ّ5-سرماية‌ ايمان‌ 6-روشنايي‌ براي‌ شناخت‌ خدا 7-افزايش‌ روزي‌ 8-آسايش‌ بدن‌9-ناخرسندي‌ و آزار شيطان‌ 10-سلاح‌ براي‌ نبرد با كافران‌11-اجابت‌ دعا و نيايش‌12-پذيرش‌ اعمال‌ عبادي‌ 13-توشة‌ مؤمن‌ از دنيا براي‌ آخرت‌ 14-واسطه‌ ميان‌نمازگزار و فرشته‌ مرگ‌ 15-همدم‌ عالم‌ قبر 16-فرش‌ بستر آرامگاه‌ 17-پاسخ‌ بازجويي‌نكير و منكر 18-تاج‌ افتخار بر سر 19-نورانيت‌ چهره‌ 20-پوشاك‌ بدن‌ 21-مانع‌ ميان‌بنده‌ و آتش‌ جهنم‌ 22-پروانه‌ گذر از صراط‌ 23-كليد ورود به‌ بهشت‌ 24-كابين‌ سيه‌چشمان‌ِ بهشتي‌ 25-بهاي‌ بهشت‌ موعود 26-وسيلة‌ عروج‌ به‌ مرتبة‌ بالاي‌ بهشتي‌.

زيرا نماز مجموعه‌اي‌ از تسبيح‌(سبحان‌َ اللهِ گفتن‌)و تهليل‌(لا اله‌َ اِلَّا اللهُ گفتن‌)وتمجيد و بزرگ‌ داشت‌ و تقديس‌ و تنزيه‌ خدا از عيب‌ و كاستي‌ است‌، و گفتار حق‌ وفراخواني‌ بسوي‌ درستي‌ و خوبي‌ها است‌.»

حضرت‌ علي‌(ع) نيز در سخناني‌ كه‌ پيرامون‌ حكمت‌هاي‌ احكام‌ فرموده‌اند،برجسته‌ترين‌ فلسفة‌ نماز را كِبر زُدايي‌ مي‌داند، و مي‌فرمايد: «وَالصَّل'وة‌َ تَنْزِيْهاً عَن‌ِالْكِبْرِ» خداوند حكيم‌ نماز را براي‌ پاك‌ سازي‌ انسان‌ از بيماري‌ كبر و خود برتر بيني‌

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: